هفته ی گذشته يک کنفرانس رسانه ای از سوی کانون پناهندگان ایرانی - بلژیک، در روز سه شنبه ۲۲ آگوست در صد و چهلمين روز تحصن ایرانیان متقاضی اجازه اقامت قانونی در بلژیک که برابر بود با سیزدهمین روز اعتصاب غذای ۱۰۰ تن از میان آنان، در محل تحصن تشکیل شد.
حضور گسترده ی متقاضيان پناهندگي ايراني به همراه بلژيكي ها و نيز حضور قابل توجه مطبوعات و وسايل ارتباط جمعي و انعكاس خبری آن در سطح بلژيك از نكات قابل اهميت كنفرانس مطبوعاتي بوده است.
سخنرانان این کنفرانس آقای ونسان لورکن وکیل کانون پناهندگان ايرانی- بلژيك، آقای ونسان دو ولف شهردار اتربیك، آقای علی صمد سخنگوی كانون پناهندگان، پدر ژاك روحانی كليسا و خانم ادمه لامبر رئیس کمیته پشتیبانی از پناه جویان ایرانی بودند.
پدر ژاک، کشیش محل، به عنوان نخستين سخنران، پشتیبانی کامل کلیسای خود را از خواسته ی بر حق ایرانیان ابراز داشت. وی از رفتار و برخورد ایرانیان با همسایگان و رعایت ادب و پاکيزگی آنان اظهار خوشنودی و تشکر کرد و دولت و مسئولين بلژيك را از اينكه به خواسته هاي ايرانيان بي توجهي نشان مي دهند مورد انتقاد و سرزنش قرار داد و گفت که كليسا با اعتصاب غذا مخالف است ولی شرايط دشوار ايرانيان برای ما قابل فهم است . کلیسای ما از خواسته های شما همه جانبه حمايت مي كند.
سپس آقای شهردار در سخنرانی کوتاه خود، بدون این که از خواست اصلی پناهندگان حمایت نماید، از وضعیت ناگوار نقض آشکار حقوق بشر در ایران سخن گفت و ضمن محکوم کردن رژیم جمهوری اسلامی ایران، از جدایی دین و دولت دفاع نمود. ایشان در پایان سخنان خود قول داد که وسایل آرامش و آسایش تحصن کنندگان را از قبیل دوش، دستشویی، توالت، آمبولانس و تشک و پتو و نکات امنیتی فراهم نماید.
سومین سخنران کنفرانس که در پشت تریبون قرار گرفت، وکیل کانون پناهندگان بود. اما متاسفانه سخنرانی وی به دلیل از حال رفتن دو تن از اعتصابیون حاضر در سالن قطع گردید. همه دوربین های تلویزیون ها متوجه دو خانم بیهوش شده گشته و بدنبال آنان سالن کنفرانس را ترک کردند. به دلیل آمدن آمبولانس ها یک وقفه نیم ساعته در کنفرانس روی داد.
در این فاصله انور میرستاری سخنگوی دیگر کانون، اخبار اعلام حمایت احزاب و سازمان های مترقی بلژیک از جمله حزب سبز بلژیک ( Ecolo)، حزب دموکراتیک و انسانی (CDH) و انجمن CIRE را بیان داشت و از افرادی که برای حمایت از پناهحویان، در جلسه حضور پيدا كرده بودند، قدردانی کرد و گزارش کوتاهی از وضعیت متحصنین اعتصاب غذایی و غیر اعتصابی که بیش از ۳۵۰ نفر می باشند، ارایه داد و دلایلی را برای نا امن بودن ایران برشمرد.
شهردار، پدر روحانی، آقایان علی صمد و وکیل نیز در همین فاصله زمانی، توسط رسانه های خبری حاضر در کنفرانس، مصاحبه شدند که بطور وسیعی در رسانه های عمومی بلژيک بازتاب یافت.
پس از بازگشت آرامش نسبی به سالن، وکیل دوباره رشته سخن را به دست گرفت. او در ادامه سخنان خود یکپارچگی و اتحاد و انضباط موجود در بین متحصنین را ستود و گفت که روز دوشنبه ۲۸ اوت با آقای رزموند رئيس اداره اتباع بيگانه تماس گرفته و بطور عاجل از وی تقاضای ملاقات برای رسیدگی به وضعیت پرونده ایرانیان خواهد نمود (آقای رزموند در مرخصی سالانه به سر می برد و دوشنبه به اداره خود باز می گردد).
در این ملاقات، سخنگویان کانون آقای وکیل را همراهی خواهند کرد.
بعد از پایان سحنان وکیل، انور میرستاری گرداننده کنفرانس، یادآور شد که معمولا در هر کنفرانسی نخستين سخنران، سخنگوی برگزار کننده کنفرانس می باشد. اما در فرهنگ پویای ایرانی همیشه تقدم با مهمانان است و بدین دلیل از خانم لامبر تقاضا کرد تا در پشت تریبون قرار گیرد.
خانم لامبر که به همراه شوهرش کمیته حمایت از پناهجویان ایرانی متشکل از بلژیکی ها و ایرانیان قدیمی را اداره می کنند، از افرادی است که سال هاست در زمینه حقوق بشر، بطور داوطلبانه با سازمان عفو بین الملل همکاری می کند.
او نیز به پایمال شدن حقوق اولیه انسان ها در ایران بطور عام و به مسائل زنان بطور خاص پرداخته و جمهوری اسلامی ایران را مسئول تمام این بدبختی ها دانست. وی سپس به نیاز های اعتصاب کنندگان اشاره نمود و فعالیت های کمیته را برشمرد و قول داد که تا آخرین لحظه در کنار ايرانيان متحصن واعتصابی باشد و از خواسته به حق آنان دفاع نماید.
همان طور که اشاره شد، آخرین سخنران کنفرانس کسی بود که می بایست نخستين سخنران می شد.
آقای علی صمد بطور مفصل و خیلی مدلل و واضح به چرايي پناهنده شدن ايرانيان در بلژيك پرداخت و سپس علل توسل به اعتصاب غذا از طرف پناهندگان ايراني را تحليل كرد و متذكر شد که دولت بلژیک و بویژه اداره اتباع بیگانه این روش را به ايرانيان متحصن تحمیل کرده است. او در این باره گفت : ما حدود پنج ماه تلاش نمودیم با وزارت کشور و مسئولین دولتی، احزاب و ده ها ارگان ديگر در بلژیک مذاکره کنیم. ما همیشه گفتیم که اهل گفتگو هستیم و دوست داریم که مشکلات از راه منطق و برهان حل شوند.
حرف ما خیلی واضح است، ایران کشوری امن برای ايرانيان نیست. بلکه، تنها برای کسانی که حقوق انسان ها را زیر پا می گذارند و در مقابل ملت پاسخگو نیستند، امن است.
ايشان در آخر با توجه دادن به وضعيت ديكتاتوری و بنيادگرايی اسلامی در ايران، از دولت و مسئولين بلژيك خواست تا هر چه سريعتر به خواست های بر حق اين متقاضیان پناهندگی، به دليل خود ويژگی پرونده آنان، جواب مساعد دهند تا بلكه هم وطنان ما از بلاتكليفی بيرون بيايند و بتوانند بک زندگی آرامی را در بلژيك آغاز كنند.
آقای صمد به خواسته اصلی پناهجویان پرداخته و گفت : آنان نه می توانند به ايران برگردند و نه می توانند در بلژيك بمانند، پس به كجا بايد بروند؟ ما از مسئولين دولت بلژيك مي خواهيم كه به خود ويژگي پرونده ايرانيان توجه كنند و به تمام ايرانيانی كه از اول آوریل در این حرکت مشترک هستند، اقامت قانوني دهند.
وی افزود: وقتی که رئیس اداره اتباع بیگانه حاضر نشد در دهم ماه اوت ما را به حضور بپذیرد، علیرغم میل کانون، پناهجویان راهی به جز اعتصاب غذا برای پيشبرد خواسته های بر حق خود نديدند. امروز سیزدهمین روز اعتصاب غذا است و تعداد 100 نفر از 350 نفر از متحصنین در حال حاضر در اعتصاب غذاهستند و بقیه نیز تصمیم دارند که اگر تا هفته دیگر هیچ جوابی از طرف وزير کشور و يا اداره اتباع بيگانه داده نشود، بطور همگانی دست به اعتصاب غذا بزنند.
در پایان لازم به تکرار است که این بار بیش از همیشه روزنامه نگار و افراد و شخصیت های بلژیکی در سالن حضور داشتند.
با سپاس از آقای انور میرستاری ـ سخنگوی کانون پناهندگی در بلژیک برای فراهم کردن اين گزارش
