طی یک دهه گذشته، بیش از ۸۰ درصد از آب دریاچه ارومیه که یکی از بزرگترین دریاچه های آب شور زمین است، خشک شده است. فاجعه ای زیست محیطی که ابراز نگرانی ها و اعتراضات وسیع زیست محیطی و مدنی در ایران را به دنبال داشته است.
به نوشته ی يورونيوز، بيشترين دليل بروز اين مشکل، استفاده از آب دریاچه برای آبیاری زمین های کشاورزی اطراف، ساخت ۵۷ سد بر روی رودخانه های تامین کننده آب این دریاچه، تصویب توسعه زمین های کشاورزی در این مناطق از ۱۱۰ هزار هکتار به ۴۵۰ هزار هکتار، چرای دام ها در مراتع اطراف به میزان دو و نیم برابر بیشتر از حد معمول، و حفر یک هزار حلقه چاه در این منطقه است.
ولی اکنون کشتی ها در گل و لای زنگ زده اند و بر اساس آمار دفتر محیط زیست محلی، تنها ۵ درصد از آب این دریاچه باقی مانده است. کارشناسان هشدار می دهند که نمک خشک شده این دریاچه می تواند زمین های کشاورزی اطراف دریاچه را آلوده ساخته و زندگی سه میلیون نفر از مردم ساکن در این منطقه را نابود سازد.
بیم آن می رود این دریاچه که در گذشته یکی از مکانهای مهم گردشگری و یکی از استراحتگاههای اصلی پرندگان مهاجر از جمله فلامینگوها و پلیکان ها بوده، در عرض دو سال بطور کامل ناپدید شود. پوششی از نمک صخره ها را پوشانده است.
در حالی که طی سالهای گذشته، با فعالان طرفدار نجات دریاچه ارومیه برخورد قهری نیز شده بود، دولت جدید وعده کرده است که بطور جدی به این معضل بپردازد و تعدادی از وزیران ذیربط مامور پیگیری وضعیت دریاچه شده اند.
پنج دانشگاه در ایران در حال حاضر مشغول یافتن راه حلی برای این مشکل هستند. بالا بردن آگاهی عمومی، تشویق کشاورزان به کنار گذاشتن شیوه های آبیاری غیراصولی و ترک استفاده از آب منابع تغذیه کننده دریاچه و رشد محصولات کشاورزی که به آب کمتری احتیاج دارند، بخشی از برنامه های دولت برای کنترل این فاجعه است.
