يک چهارم نوجوانان بلژيکی (فلامانها) و هلندی به اينکه زمانی خود را عمدا زخمی کرده اند، اعتراف می کنند.
آمار مربوطه بر اساس پژوهشی منتشر شده که از سوی دانشگاه لوون روی 1013 جوان از بخش فلاندرن بلژيک و جوانان هلندی ۱۲ تا ۱۹ ساله انجام شده است.
به گفته ی روانشناس بلژيکی Glenn Kiekens این ارقام هشدار دهنده هستند ولی استثنایی نیستند. در سطح بین المللی در اين مورد نتایج مشابهی وجود دارد.
رفتار زخمی کردن و آسيب رساندن به خود (خودزنی) بعنوان راهی برای مقابله با احساسات منفی و یا استرس، بعنوان وسیله ای برای تجربه ی احساس کنترل و همچنين فرار از اجبارهای محيط اجتماعی و جلب توجه از سوی افراد انجام می شود.
به گفته ی Kiekens اين رفتار که در زمان نوجوانی بروز می کند در پسران و دختران به يک اندازه همه گير است، ولی روش انجام آن متفاوت می باشد: پسرها بيشتر به سر خود ضربه وارد می کنند در حالی که دختران بدن خود را می برند و يا خش می اندازند.
برای آگاهی بيشتر بايد بگوييم، خودزنی یک رفتار عمدی برای آسیب رساندن به خود است که انواع مختلفی دارد. شایع ترین این آسیب ها عبارتند از:
- بریدن یا خراش انداختن روی بدن با هر نوع جسم تیز مانند چاقو، سوزن، تیغ و حتی ناخن. این گونه خودزنی ها معمولا روی بازو، پاها و جلوی بدن صورت می گیرد زیرا این بخشها در زیر لباس پنهان می مانند.
- سوزاندن خود با جسم داغ و یا سوزاندن به وسیله ی مالش و اصطکاک یک جسم روی بدن مانند کشیدن پاک کن روی پوست.
- میل زیاد برای سوراخ کردن پوست با وسیله های نوک تیز مانند سوزن. این کار اغلب برای کاهش استرس و یا لذت بردن از درد انجام می شود.
- کندن موها، یک اختلال ديگر است که گهگاه بعنوان یک عادت و یا یک نوع وسواس تلقی می شود. در این اختلال فرد به شدت تمایل به کندن موهای خود در هر نقطه از بدن دارد. کندن موی سر باعث تاسی در بعضی نواحی می شود و این امر فرد را مجبور می کند از کلاه یا کلاه گیس و یا روسری استفاده کند.
- ضربه زدن به خود با چکش و یا دیگر اشیا. شکستن استخوان ها، مشت زدن به خود و یا سر کوبیدن به دیوار از جمله ی این کارها هستند که باید گفت در افراد مبتلا به اوتیسم و در افراد کند ذهن بیشتر دیده می شوند.
از دیگر کارهايی که افراد انجام می دهند می توان به خوردن مواد شیمیایی مسموم کننده اشاره کرد.
