بسیاری از افرادی که روزهای پيش از تاسیس بانک مرکزی را بياد دارند، برای بازگو کردن شرایطی که منجر به ایجاد بانک مرکزی شد، از یک کارشناس بلژیکی به نام فرانسیس کراکو نام می‌برند. این کارشناس ابتدا در استخدام سازمان برنامه بود و بنا به درخواست بانک ملی به آن بانک منتقل شده بود تا در تهیه ی آئین نامه‌های ارزی بانک کمک کند.

همزمان با این جابجايی، مدتی بود که در بانک ملی ميان برخی از کارمندان ارشد،‌ نیاز به تاسیس بانک مرکزی مستقل مورد بحث قرار گرفته بود. اگرچه بانک ملی تلاش می‌کرد وظایفی را که بعنوان بانک مرکزی انجام می‌داد، از سایر وظایف خود جدا کند و به اصطلاح برای آنها حساب جداگانه‌ای داشته باشد، ولی نیاز به تاسیس بانک مرکزی حس می‌شد.

قانون بانکی کشور که در 1334 به تصویب رسید، با توجه به همین مشکل یک هیات نظارت برای بانک‌ها بوجود آورد که قانونا جدا از بانک ملی بود ولی باعث حل مساله نشد زیرا دبیرخانه ی آن در بانک ملی قرا داشت و مدیرکل بانک ملی عضو هیات نظارت بود.

همچنين گسترش فوق‌العاده ی شبکه بانکی ميان سال‌های 1335 تا 1339 و ایجاد 14 بانک تازه، صحنه بانکی ایران را به کلی تغيير داده بود و لزوم نظارت بر نظام بانکی کشور و اجرای یک سیاست پولی و اعتباری از سوی یک موسسه مستقل ضروری شده بود.

در همین زمان بود که از فرانسیس کراکو به بانک ملی دعوت شد تا طرحی برای یکسان کردن نرخ‌های ارز و تجدیدنظر در پشتوانه اسکناس تهیه کند. با آمدن او به بانک ملی و آغاز مطالعه در این زمینه‌‌ها، مقدمه ی کار برای توسعه این مطالعات و تهیه طرح جامعی برای تاسیس «بانک مادر» در ایران فراهم شد.

دوشنبه ۱۹ امرداد ۱۳۹۴ (10-08-2015) 18:59   بازدید: 1609 بار