بدرالزمان تیمورتاش (بدری تیمورتاش) برای سپیدپوشان عرصه بهداشت و درمان نامی آشنا است.
نخستین دندانپزشک زن ایرانی که زاده روستای کوچک ولی باصفای نردین میامی در شرق استان سمنان امروزی و در قلب ولایت خراسان روزهای دور که زندگی پرفرازونشیبش امروز الهام‌بخش بسیاری از پزشکان جوان روزگار ما است.
علاقه به درس خواندن، اين بانوی ایرانی را از نردین و سپس بجنورد، به بلژیک و فرانسه برد و پس از عدم موافقت خانواده در اعزامش به جمهوری خلق کنگو در قلب افریقا، مشهد را برای زندگی برگزید و تا پایان عمر در این شهر زیست.
امروز نام او بر سر در دانشکده دندانپزشکی و سالن آمفی‌تئاتر دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد خودنمایی میکند.
بدرالزمان تیمورتاش پس از اینکه از سفر به آفریقا توسط خانواده منع شد به ایران آمد و پس از ورود به مشهد دانشکده دندانپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد را راه اندازی کرد.
وی به دو اصل بسیار معروف بود یکی نخستین بانوی دندانپزشک ایرانی و دوم، کمک به دانشجویان بی بضاعت که نمی توانستند هزینه تحصیل را بپردازند و این اقدامات باعث شد تا در نهایت سالن آمفی تئاتر و کتابخانه دانشگاه علوم پزشکی مشهد به نام وی نامگذاری شود.
با نگاهی به سامانه اینترنتی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه مشهد می توان دریافت، ساختمانی که آن روزها بدرالزمان تیمورتاش بنا نهاد امروز در زمره ی بهترین ها در کشور با ۱۱۵استاد، ۳۶دانشیار، ۵۷ استاد یار، بیش از چهار هزار دانشجو است که در یازده گروه آموزشی مانند ارتودنسی، کودکان و ... مشغول به تحصیل هستند.
از بدالزمان تیمورتاش شاگردان بسیاری مانده است که شاید معروفترین آن ها، دکتر صحافی دندانپزشک نامدار مشهدی باشد.
بدرالزمان تیمورتاش در سال ۶۸ و در حالی که بیش از هشتاد سال داشت در مشهد درگذشت. وی تا پایان عمر ازدواج نکرد و از وی جز چند کتاب، نامی بر سردر کتابخانه دانشگاه علوم پزشکی مشهد و شاگردان و سنگ قبری در خواجه ربیع نمانده است و چه بسا همان نام نیک برایش از هزاران عنوان مشابه نخستین بانوی دندانپزشک ایرانی، بیشتر بماند.
