قديمى ترين اسنادى كه از مصرف زعفران بر جاى مانده مربوط به دوران شاهان هخامنشى است كه بر روى كتيبه اى از آن دوران مقدار زعفران مصرفى دربار چيزى در حدود يك كيلوگرم نوشته شده است.

زعفران گياهى است به ارتفاع ۱۰ تا ۳۰ سانتى متر با بنه هايى گرد و برگ هاى حقيقى كه همزمان با گلدهى يا كمى پس از آن درمى آيند.

گل هاى معطر هر بنه ۱ تا ۴ عدد بوده كه در پاييز باز مى شوند. رنگ گل ها سوسنى تيره، بنفش مايل به ارغوانى همراه با لكه ها و رگبرگ هاى تيره تر در گلوگاه گل است.

كلاله ی سه شاخه ی گل كه داری مواد چرب، املاح معدنى و مواد موسيلاژ است، مهم ترين بخش بازرگان زعفران را تشكيل مى دهد. بوى زعفران به خاطر وجود اسانس بى رنگ ترپن دار و طعم آن مربوط به هتروزيد تلخ ، پيكروكروسين و پيكروكروزينوزيد است.

از زعفران علاوه بر پخت وپز در داروسازى، تهيه مواد آرايشى، عطرسازى، رنگ هاى نساجى، صنايع قنادى، نوشابه هاى الكلى و غيرالكلى و صنايع لبنيات استفاده مى شود.

در پزشکی باستان از آن مانند آرام بخش، خلط آور، نشاط آور، برطرف كننده اسپاسم، پيش انداختن قاعدگى، عامل سقط جنين، درمان اسهال خونى، يرقان، تب، عفونت ادرارى و درمان بيمارى هاى پوستى استفاده مى شد.

خوردن بيش از اندازه ی زعفران خطرناك و حتى مرگ آور است.

هم اكنون ايران بزرگترين توليدكننده و صادركننده زعفران در بين ۳۳ کشور کشت کننده ی جهان است و بيش از ۶۵ درصد زعفران جهان را توليد مى كند.

به دليل گران بودن اين محصول به شيوه هاى گوناگون توسط افراد سودجو در آن تقلب مى شود كه رنگ كردن خامه زعفران با رنگ هاى طبيعى يا مصنوعى و مخلوط كردن آن با كلاله رايج ترين نوع تقلب ميباشد.

آدينه ۱۲ آذر ۱۳۸۹ (03-12-2010) 06:26   بازدید: 1145 بار