نتایج تحقیقات جدیدی که در مجله علم روانشناختی منتشر شده نشان می دهد که بستن چشم نمی تواند قدرت مغز را کاهش دهد، چرا که وقتی چشمهایمان را ببندیم باز هم می توانیم اعضای بدن خود را ببینیم.
وقتی که چشمهای ما به صورت نفوذ ناپذیری بسته باشد و یا حتی هنگامی که در تاریکی مطلق باشیم، ذهن ما هنوز تصور می کند که می تواند حرکت بدنمان را مشاهده کند و از این حرکت احساسات تصویری تولید می کند.
محققان دانشگاه روچستر و ونربیلت نتایج این آزمایش را با بررسی توانایی مغز برای تشخیص سایه های حرکت بدون ورود تصویری واقعی در 129 نفر طی 5 آزمایش مختلف بدست آوردند.
برخی از شرکت کنندگان در این آزمایش تصور می کردند که چشم بدن آنها دارای نقص است و این امر موجب شده که آنها بتوانند سایه دستشان را که در مقابل صورتشان تکان می دهند ببینند، درحالی که این چشم بندها در حقیقت اجازه نمی داد که هیچ نوری از آنها عبور کند.
براساس نتایج این تحقیق حتی در فقدان کامل ورود اطلاعات بصری خارجی نیز مغز تبعات اعمال و کنشها را پیش بینی می کند.
محققان برای اطمینان حاصل کردن از این که شرکت کنندگان به واقع چیزی مشاهده می کنند یا نه، حرکتهای چشم آنها را مشاهده و ثبت کردند. این حرکات معمولا نامنظم هستند و نشان می دهد که فرد از موقعیت دست خود در فضا مطلع است و حرکات چشمش آن را دنبال می کند. بنابراین به نظر می رسد که حرکت چشم شرکت کنندگان از احساس تصویری خالص نشأت گرفته است.
به نظر می رسد که این تأثیر در افراد مبتلا به "حس آمیزی" که یک مشکل روانشناختی است، بیشتر است، ادراک این افراد از حسهای مختلف به هم مربوط است. حس آمیزی شرایطی عصب‌شناختی است که در آن تحریک یک گذرگاه حسی یا شناختی به تجربه ای خودبخود و بی‌اختیار در یک گذرگاه حسی یا شناختی دیگر می انجامد.
کوین دیتر، یکی از نویسندگان این مقاله طی بیانیه ای توضیح داد: فرد در معرض رویت حرکت دست خود قرار می گیرد چرا که مغز ما یادگرفته تصویر متحرک مورد انتظار را پیش بینی کند، حتی وقتی که ورودی تصویری واقعی وجود ندارد.
