پژوهشگران مى گويند باهوش بودن تضمينى براى سعادت در دوران پيرى نيست و ممکن است کسانی که در جوانی و حتی سالخوردگی باهوش هستند نتوانند در آخر عمر شاد و خرسند زندگی کنند!؟
در تحقيقی به سرپرستى «دكتر آلن گوو» از دانشگاه ادينبورو در اسكاتلند بر روى ۵۵۰ نفر كه در سال ۱۹۲۱ بدنيا آمده بودند و يکبار در ۱۱ سالگى و دوباره در سن ۸۰ سالگى مورد بررسى روانى و ذهنى قرار گرفتند تا مشخص شود که آيا ميزان هوش با خوشبختى در طول عمر ارتباط دارد يا نه؟
در اين بررسى علاوه بر اندازه گيرى ضريب هوش و ساير توانايى هاى شناختى و ذهنى، شركت كنندگان ميزان رضايت از زندگى خود را بر مبناى يك پرسشنامه گزارش كردند.
نتيجه آن بود كه هيچ رابطه اى ميان توانايى شناختى و ذهنى فرد و ميزان رضايت از زندگى وجود ندارد.
البته با وجود عدم تاثير هوش بر خوشبختى، ضريب هوش مطمئناً بر چگونگى كاركرد افراد در هنگام سالخوردگی موثر است.
به گفته ی دانشمندان يكى از عواملى كه به افراد امكان مى دهد در سنين پيرى به طور مستقل زندگى كنند نگاه داشتن توانايى شناختى آنها از محيط اطراف است.
