بر نگه سرد من به گرمي خورشيد - مي نگرد هر زمان دو چشم سياهت
تشنه اين چشمه ام چه سود خدا را - شبنم مرا نه تاب نگاهت

جز گل خشکيده اي و برق نگاهي - از تو در اين گوشه يادگار ندارم
زان شب غمگين که از کنار تو رفتم - يک نفس از دست غم قرار ندارم

اي گل زيبا بهاي هستي من بود - گر گل خشکيده اي ز کوي تو بردم
گوشه تنها چه اشک ها فشاندم - وان گل خشکيده را به سينه فشردم

آن گل خشکيده شرح حال دلم بود - از دل پر درد خويش با تو چه گويم
جز به تو درمان درد از که بجويم - من دگر آن نسيتم به خويش مخوانم

من، دگر آن نیستم، به خویش مخوانم - من گل خشکیده ام، به هیچ نیرزم
عشق فریبم دهد که مهر ببندم - مرگ نهیبم زند که عشق نورزم

پاي اميد دلم اگر چه شکسته است - دست تمناي جان هميشه دراز است
تا نفسي مي کشم ز سينه پر درد - چشم خدا بين من به روي تو باز است