شیوع گزارش شده قارچ ناخن (انیکومایکوز) در جمعیت بزرگسالان کشورهای غربی حدود 14-2 است و با بالا رفتن سن افزایش می‌یابد. بیماری قارچی ناخن در افراد مبتلا به دیگر بیماری‌های ناخن (مانند وجود سابقه تروما به ناخن)، افراد دچار نقص ایمنی (مانند مبتلایان به دیابت شیرین یا عفونت با ویروس نقص ایمنی انسانی [HIV] یا گیرندگان داروهای سرکوبگر ایمنی)، در افراد دچار نارسایی عروق محیطی و در کودکان مبتلا به سندرم داون شایع‌تر است.
قارچ ناخن در یک سوم موارد با تینه‌آ پدیس همراه است؛ ترک خوردن پوست کف پا و شکاف‌های بین انگشتی خطر عفونت بافت نرم و در مجموع خطر سلولیت پا را افزایش می‌دهد.
قارچ ناخن ممکن است منجر به درد و بروز احساس منفی بدریختی شود10- 20 موارد قارچ ناخن در آب و هوای معتدل بوده و شیوع آن در نواحی مرطوب‌تر بالاتر است.
قارچ به طور مستقیم از بالا به صفحه ناخن تهاجم می‌یابد و موجب تغییر رنگ سفید، پودری و لکه لکه سطح ناخن می‌شود (انیکومایکوز سفید سطحی)؛ این تظاهر در کودکان شایع‌تر است.
تهاجم از راه حاشیه پروگزیمال که در داخل چین پروگزیمال ناخن قرار گرفته است، در کسانی که نقص ایمنی دارند شایع‌تر است و نمایی را ایجاد می‌کند که با رشد ناخن، عفونت زیرناخنی گسترش می‌یابد.پیشرفت بیماری می‌تواند منجر به بروز تظاهرهای دگرگون و هم پوشانی این تظاهرات شود.
راه درمان
راهکارهای درمان عفونت قارچی ناخن از سوی آکادمی درماتولوژی آمریکا ارایه شده است. تمام تاکید روی اهمیت گرفتن نمونه از بستر ناخن و رسوبات زیرناخنی به منظور تشخیص قارچ شناسی است؛ هر چند که راهکارهای ایالات متحده، گرفتن نمونه را برای دقت در تشخیص می‌دانند تا تعیین لزوم درمان.
راهکارهای منتشر شده در انگلستان، درمان موضعی را تنها در موارد انیکومایکوز سفید سطحی یا انیکومایکوز انتهایی ـ جانبی بسیار زودرس مجاز می‌داند در حالی که توصیه‌های درمانی آلمان کاربرد درمان موضعی را به مواردی که تا 50 از ناخن آلوده است تعمیم می‌دهد. تنها توصیه‌های منتشر شده در انگلستان درمان با تربینافین را در عفونت با درماتوفیت‌ها به درمان با ایتراکونازول مقدم می‌دانند.
