محققان در آمستردام دریافته‌اند توقف‌های طولانی در فشردن سینه با بقای پایین‌تر بیماران مبتلا به ایست قلبی ناشی از فیبریلاسیون بطنی ارتباط دارد و هنگام بروز این عارضه نباید فشردن سینه را متوقف کرد.
محققان می گویند: تمرکز روی به حداقل رساندن توقف‌های قبل از شوک بوده است. زیرا این توقف‌ها از نوعی بودند که به آسانی طی احیای در حال انجام، اندازه‌گیری می‌شد اما قابلیت ثبت امپدانس دفیبریلاتورهای جدیدتر، امکان اندازه‌گیری تمامی وقفه‌ها را می‌دهد.
جهت تعیین اینکه آیا وقفه‌ها به هر دلیل با کاهش بقا ارتباط دارند یا نه، محققان آمستردام در سال 2009 تمامی موارد فیبریلاسیون بطنی خارج از بیمارستان را که سبب ایست قلبی در سال ۲۰۰۹ در آمستردام شده بودند و ثبت تمامی ایمپدانس‌های پیوسته آنها که در دسترس بوده را مرور کردند. این اطلاعات شامل داده‌های مربوط به دسترسی عمومی به فیبریلاتور نیز می‌شود.
براساس آمار ترخیص از بیمارستان از کل 319 بیمار، 38 درصد زنده ماندند. یک مدل رگرسیونی چند متغیری (multivariant regression model) کاهش شانس بقا را برای هر پنج ثانیه افزایش در طولانی‌ترین وقفه‌های فشردن سینه (نسبت شانس 0.89) نشان داد.
محققان می‌گویند: طولانی‌ترین وقفه در 36 درصد از بیماران به دلایلی غیر از رساندن شوک بود و بقا در این بیماران نسبت به آنها که طولانی‌ترین وقفه مربوط به دفیبریلاسیون بوده، پایین‌تر و 37 درصد در مقابل 44 درصد بود.
